“ความรักคืออะไร…ถ้าคนที่เรารักและรักเรา จำไม่ได้อีกต่อไปว่าเราคือใคร”

บ่อยครั้งที่โลกหลงลืมว่าความรักเป็นเพียงนามธรรมอันไร้ซึ่งตัวตน…เปราะบาง อ่อนไหว และล่องหนหายตัวได้รวดเร็วยิ่งกว่าหยดน้ำที่ระเหยกลายเป็นไอกลางแดดจ้าเสียอีก… วรรณกรรม บทกวี เพลงป๊อป กระทั่งหนังโฆษณาขายโรลออน ต่างก็พร้อมใจกันสรรเสริญเยินยอความรัก เพรียกหารักแท้ที่แข็งแกร่งมั่นคงดุจหินผา หรือหลอมรวมคนสองคนให้เป็นหนึ่งเดียวชั่วนิจนิรันดร์ …วัฒนธรรมแห่งโลกศิวิไลซ์สอนให้เราบูชาและหลงใหลความรักอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ทุกวันนี้เราวัด “คุณค่า”ของความรักกันตรง “ระยะเวลา”กับ “ความคงทน”ราวกับเป็นวัสดุสิ่งของอะไรสักอย่าง เราทำตัวให้คุ้นชินกับความรักในรูปแบบที่จับต้องได้ เช่นเปรียบเปรยให้เป็นปราสาททราย ดอกไม้ ขุนเขา ท้องฟ้า ทะเล ฯลฯ เราทึกทักเอาว่าหัวใจเป็นสัญลักษณ์แทนความรัก ทั้งที่ความรักนั้นก่อกำเนิดและดำรงอยู่ในเซลล์สีเทาอันบอบบางของมันสมองต่างหาก และเราก็ชอบพรรณนาถึงความรักที่อยู่ “ในใจ”จนลืมไปเสียสนิทว่า ความรักนั้นปักหลักซ่อนเร้นอยู่ในซอกหลืบแห่งความทรงจำ