เรื่องราวถูกบรรยายราวกับว่าเราเป็นตาแก่คนหนึ่งที่กำลังนั่งฟังเด็กตัวน้อย กำลังเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวที่ถูกพ่อตี หรือความใฝ่ฝัน กับจินตนาการมีเสียง ซึ่งทุกอย่างแสดงให้เห็นถึงความสร้างสรรค์จากวางบทตัวละครหลักของเรื่องที่ดี จนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกค่ะ

ต้นส้มแสนรัก สามารถพรรณนาจินตนาการของเด็กผ่านตัวของ “เซเซ่” ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะเป็นต้นส้มพูดได้ โลกส่วนตัว และความฝันที่ผูกติดไว้กับความซุกซนทุกกระบวนท่า ที่ทำให้เรารู้สึกรักและเอ็นดูเขาไปแบบไม่รู้ตัว อีกทั้งสีหน้าและอารมณ์ต่างๆจากฉาก บรรยากาศ และสีสันที่ถ่ายทอดออกมา ก็จัดว่าเป็นสิ่งที่ดูแล้วรู้สึกสบายใจมากกว่านั่งเครียด