ใครบางคนอาจจะเรียก ‘มวยปล้ำ’ ว่าเป็น กีฬาชนิดหนึ่ง ..เป็นกิจกรรมที่ท้าทาย เชิญชวนให้ใครก็ได้ ที่อยากจะอวดเบ่งความเก่งในการต่อสู้ มาเจอกันตัวต่อตัว เพื่อสร้างความสะใจให้กับคนดูรอบเวที ได้เฮ ฮา โห่ ตามแต่ความรู้สึกที่ได้รับ
แต่สำหรับผมแล้ว ...ผมไม่เห็นเลยว่า มวยปล้ำ จะสามารถถูกจัดให้อยู่ในหมวดกีฬาได้แต่อย่างใด ..ในเมื่อเบื้องลึกเบื้องหลัง ความเป็นจริงของมัน ก็คือ ‘การแสดง’ ชนิดหนึ่ง...ที่ทุกสิ่งทุกอย่าง มีการจัดฉากเอาไว้แล้ว ใครอยากชนะ ใครยอมแพ้ ก็เตี๊ยมกันได้ที่หลังเวที ...อีกทั้งเมื่ออยู่บนเวที การแสดงออกที่บอกว่าเจ็บปวด มันก็ล้วนแต่ เฟค ..ทุกท่าไม้ตาย ก็ล้วนแล้วแต่มีการระวังให้คู่ต่อสู้ ต้องปลอดภัยไว้ก่อนทั้งนั้น
ที่ผมพูดอย่างนี้ ไม่ได้หมายความว่า ผมจะมีอคติกับศาสตร์การต่อสู้ที่เรียกว่า มวยปล้ำ นี้ ..แต่ที่ผมเข้าใจและรู้สึก มันก็คือ ความสนุก ที่ขึ้นอยู่กับ ความบ้าของคน เมื่อมันอยู่บนเวที ที่มีสายตาผู้คนนับร้อยๆคู่จับตามองอยู่ ...ใครที่บ้า(ได้เนียน)มากกว่า ก็จะเป็นผู้ชนะไปในท้ายที่สุดทุกที
ยิ่งถ้าคนที่บ้าชัยชนะ เป็นคนที่เป็นขวัญใจของมวลชนตัวจริงเสียงแท้ ...ก็ย่อมไม่แคล้ว ที่สุดท้าย มักจะเป็นฝ่ายที่ได้รับการชูมือ จากกรรมการ บ่อยที่สุด
แต่นั่น มันคือ ชีวิตที่ถูกกำหนดเหมือนเป็นละครเรื่องหนึ่ง ที่ตอนจบมักต้องมีคนหนึ่งชนะ และอีกคนที่พ่ายแพ้เสมอไป ...หากถ้าเป็นชีวิตจริงๆ นอกสังเวียน ระหว่างเหยียบย่างอยู่บนผืนดิน ที่ไม่มีผ้าใบรองคลุม ..มันอาจไม่ได้หมายความว่า ทุกๆคนจะต้องชนะในทุกๆเรื่อง ..มิหนำซ้ำกับคนบางคน การสะกดคำว่า พ่ายแพ้ อาจจะง่ายยิ่งกว่าการเขียนประโยคตัวเป้งๆ ว่า ‘สักวันหนึ่ง เราต้องชนะ’ เป็นแสนเป็นล้านคำจนมือหงิก